“Ik kan vliegen!!”

Met mijn armen wijd ren ik met de wind mee, vooruitgeduwd door de storm. Als ik maar hard genoeg loop en heftig met mijn armen wapper (met een open jas als vleugels) zal ik toch vast gaan vliegen. Ik ben ervan overtuigd dat het kan.

Ieder jong kind kan de prachtige en soms beangstigde magie zien in de mogelijkheden die het leven zou kunnen bieden . Want het zou toch zo maar kunnen gebeuren dat de helden (of juist de monsters) uit een favoriet boek zomaar naast je bed staan. Wanneer we een jaar of 9 zijn veranderd dat. We leren dat dat soort dingen niet kunnen. Het is maar fantasie. We hebben dan voldoende verhalen gehoord over het verschil tussen dat wat “echt” is en wat uit verbeelding ontstaat. Het magische wordt vanaf dan steeds minder. Een enkeling blijft het vasthouden en ziet in iedere dag de sprankeling van het leven. Velen van ons stappen in de flow van alle dag. Vaste ritmes, stromen van mensen, vaste normen en waarden.

Terwijl die Magie gewoon blijft bestaan.

Weet jij nog het moment waarop je stopte met magisch denken? Dat je stopte met geloven dat er meer mogelijk was dan je direct kon zien? Bij mij was dat volgens mij ook rond die leeftijd, maar eigenlijk weet ik het moment niet meer zo goed.

Wat ik me wel herinner is het moment waarop ik besefte dat ik er weer wel in wilde geloven. Dat de gegeven kaders me benauwden. Het gevoel dat er toch wel meer zou moeten zijn dat dat wat ik op dat moment had. En dat was eigenlijk heel veel! Mooi gezin, fijn huis, gezond lijf, lieve familie, leuke vrienden en een mooie baan. Belachelijk vond ik het! Was dat allemaal dan niet genoeg?

Nee, blijkbaar niet. Door te vertragen en met meer aandacht mijn gebruikelijk handelingen te doen vond ik de magie terug in de kleine dingen om mij heen.  Een vreemde die naar me glimlacht na een vrolijk en onverwacht “goeiemorgen”, de vogels die nu weer beginnen te fluiten omdat de lente in aantocht is, heerlijk fris ruikende was die buiten aan de lijn wappert, kleine groene puntjes die weer boven de koude donkere aarde uit piepen om een nieuw seizoen te kunnen groeien en bloeien.  Je kunt denken wat stelt het nou allemaal voor. Nou ja, precies dat! Het is zo klein, zo gewoon maar zo mooi en dichtbij.

Magie van de bovenste plank

Heb je ooit met aandacht water gekookt? Ja, het klinkt raar ik weet het. Maar dat duurt lang! Maar als je dan toch oplet, zie je het water veranderen. Van kleur, in beweging en uiteindelijk vormen er belletjes. Eerst klein, naar steeds groter. En moeilijk dat ik dat vind. Kijken naar water dat gaat koken. We zijn zo gewend aan de alledaagse stroom van gedachten die ons van hot naar her laten springen, of soms zelf gevangen houden omdat we er aan vastplakken. Om iets met aandacht te doen kost focus en concentratie, maar niet te gefixeerd anders mis je het moois dat er gebeurt. Iets met aandacht doen, ergens aandacht voor hebben. Loslaten wat de uitkomst is en nieuwsgierig blijven naar wat er mogelijk zou kunnen gebeuren. Dat is voor mij Magisch.

Heus ik weet dat dat water echt gaat koken ook als ik er niet naar kijk, maar hoe gaaf zou het zijn als het gezicht dat in het pannetje kijkt, vlak voordat de bellen ontstaan toch zomaar opeens zou knipogen.

Het water klotst over mijn voeten, dwalend over het natte zand. Ruisende golven in mijn oren en een flinke bries die mijn krullen alle kanten op laat fladderen.

De wereld is nog altijd hetzelfde alleen voel ik me totaal anders. En toch ook weer niet.

Ik ben nog steeds ik.

Vier jaar geleden stond ik ook met mijn voeten op een strand. Koel zand tussen mijn tenen. Schouders omlaag gebogen omdat ik het niet meer weet,  zwaar van het niet meer kunnen maar toch doorgaan. Herpakken en blijven lachen om de mooie dingen om mij heen. Totale overgave in de hoop dat de stralen van de opkomende zon de wirwar in mijn hoofd kunnen opruimen.

De twijfels, het zo graag goed willen doen,  het vertrouwen missen dat wat je doet al goed genoeg is. Verslagen en niet meer weten hoe het verder moet. Tja, ademhalen en doorgaan was mijn motto. Gaan met die banaan en vooral blijven lopen.

Nu, vier jaar later, sta ik opnieuw op het strand. Met hangende schouders, maar nu van ontspanning en rust

Ik zie weer geluk in de kleine dingen.

Het was een flinke storm met verschillende soorten zeeën. Er waren woest stormende oceanen met hoge golven, waarin ik bijna verzoop. Boven komen en weer kopje onder gaan. En er was rustig kabbelend water. Soms was de zee zelfs zo vlak als een spiegel.

Deze tijd heeft me geleerd dat ik niet een klein stuurloos bootje ben dat overgeleverd is aan de grillen van de zee. Nee, ik ben de oceaan. De oceaan in al haar grilligheid en vormen. De golven aan de oppervlakte zullen blijven komen en gaan. In de diepte ligt de rust verscholen. Als ik de oceaan ben, zit die kalmte dus altijd in de onderlaag.  Een plek waar ik naar terug kan keren ook al spookt het aan het wateroppervlak.

Nu weet ik dat er geen antwoord komt op mijn vraag van toen; doe ik het allemaal wel goed? Want wie of wat bepaald uiteindelijk wat goed is of wat fout is. Wat ik wel weet is dat ik dingen op mijn eigen manier mag  doen. En wat ik doe wil ik met een goed en fijn gevoel doen. Dat geldt voor wat ik doe voor mijn gezin, werk, familie en vrienden. Zolang het een positieve energie geeft aan mijn dagelijks bestaan is het goed. Af en toe zal mijn zee bulderen en razen, zo nu en dan is het vreedzaam en ingetogen. Zolang ik onthoud:

Ik ben de zee en niet een stuurloos bootje.

Schalen afgeladen vol. Frisse salades in verschillende kleuren;  paars, wit en natuurlijk groen. Inktvistentakels of couscous voor erdoor. Kaasjes en gedroogd fruit zodat je zelf je eigen kaasplankje kunt samenstellen. Dampende warmhoudplaten gevuld met vis en vlees dat eerder nog allerlei verschillende dierentalen sprak. En toetjes. Rijen dik toetjes, netjes in het gelid, wachtend om opgegeten te worden. En weer aangevuld.

En niet één keer zo uitgebreid kiezen en eten wat je lekker lijkt , nee de hele dag door. En niet één dag je tegoed doen aan allerlei lekkers, nee een hele week.

Voor het eerst ben ik op vakantie in een all-inclusive hotel. Het is begin januari, d e kerstdagen en oud en nieuw zijn voorbij. Thuis zijn alle kerstlampjes weer opgeruimd. De sombere dagen van januari zijn nog maar net begonnen. Er zitten natuurlijk prachtige dagen tussen. De winterzon in een prachtig blauwe lucht, knisperende luchtwolkjes bij het uitademen en vrieskou die van die lekkere rode wangen geeft. Die dagen zijn echter zeldzaam. Weinig licht en loodgrijze wolken zetten de toon. En juist die  loodgrijze dagen zijn voor mij de reden om het dit jaar eens anders te doen.

Op naar de zon!

Samen met een vriendinnetje. Zij is ook moeder, heeft 3 schatten van kindjes. We gaan het doen, samen er even tussen uit knijpen. Daar zitten we dan na een veel te vroege wekker. Dat snerpende gepiep ging op het moment dat ik voor mijn gevoel net sliep. Ik had eerst nog even ongewild alle mogelijke noodscenario’s in mijn gedachten de revue laten passeren terwijl ik in slaap probeerde te vallen.

Na wat uurtjes in het vliegtuig en een bus, zitten we aan de rand van het zwembad bij het hotel. Het is nog vroeg en we moeten nog even wachten voor we de kamers op kunnen. Ik zit daar in mijn spijkerbroek, twee lagen shirts en een flink vest,  want in het vliegtuig kan het best koud zijn. Nou, ik kan je vertellen; wat was ik blij dat ik al die lagen stof aan had! Op bestemming bleek de stralende blauwe lucht met de warme winterzon ook schuil te gaan achter sombere loodgrijze wolken. Ik denk weemoedig aan de korte broeken, topjes en bikini’s in mijn tas. Brrrr…dat wordt eerst nog shoppen als het weer zo blijft.

De volgende ochtend is alles anders. De lucht is strakblauw en dat zonnetje doet ontzettend haar best. Heerlijk om zonder winterjas, wollen sjaal en dikke trui naar buiten te kunnen stappen. En vooral, blote voeten! Geen opgesloten tenen in sokken en dichte schoenen. Kriebelend gras en warme aarde onder mijn voetzolen voelen, wat is dat toch fijn.

Na de ochtendronde langs de vele heerlijk ruikende en kleurrijke schalen komt de bikini uit de koffer. Ons doel voor de komende dagen: zonnestralen tanken.

Warmte en licht absorberen en verder helemaal niks hoeven.

Dan gebeurt het. Na 30 minuten op zo’n ligbedje waar je zo’n mooi ruitjespatroon van op je hele lijf krijgt. Mijn onrust slaat genadeloos toe. Ik vind het heerlijk in de zon, m aar niet als hoofdactiviteit. Ik wil heel graag ook wat anders doen. Het hoeft niet groots te zijn of spectaculair, maar alleen daar liggen en bakken is toch niet aan mij besteed. Daarbij geef ik bijna licht tussen al die voorgebakken lijven. Als ik niet oppas straal ik morgen zelfs roodgloeiend na. De parasol opendoen wordt niet echt gewaardeerd door de ligbedbevolking om mij heen dus ik verplaats naar een schaduwplekje. Keus genoeg, die bedjes worden gemeden als de pest.

Mijn vriendinnetje is ook zo’n snel kleurend typje (lees: bruin en dus niet rood) . En zij heeft wel de discipline om de hele dag op haar buik of op haar rug, in de zon te vertoeven. Daarbij wel iedere 30 minuten even wisselend van kant voor een egale kleur. Af en toe een bladzijde lezend als de houding de kleuropbouw bevorderd.

 Ik daarentegen, ik doe van alles.

Lezen, puzzelen, schrijven, in een tijdschrift bladeren, kleuren, leren, wandelen.

Deze vakantie leer ik dat het heerlijk is om samen met iemand op vakantie te zijn en niet continue samen dingen te ondernemen. Dat ik het heerlijk vind om even over de boulevard te struinen. Of op het strand met steentjes te prutsen en stapeltjes te maken. Of foto’s te maken van onlogische objecten. Om met niks anders dan mijzelf rekening mee te houden.

Tijdens het eten en mijn zonpogingen kletsen en lachen we. Hebben we serieuze gesprekken over wat is geweest, wat er nu is en wat er nog zou kunnen komen. Natuurlijk gaat het ook over thuis, het missen van man en kinderen. Maar bovenal genieten we. Allebei op onze eigen manier. Een vakantie zo waardevol,  om opgeladen weer verder te kunnen met de prachtige loodgrijze dagen thuis.

“Mam, we hebben wat geheims gedaan bij de judoles.” Zo begint mijn zoon glimmend de terugweg van de sporthal naar huis. “Dit mag ik echt tegen niemand vertellen maar tegen jou wil ik het wel zeggen”.

Ik ben stiknieuwsgierig naar wat er gaat komen al heb ik wel een idee. Hij zet een diep kinderstemmetje op en met grote ogen zegt ie geheimzinnig:

”We hebben gewurgd!”

Ik kijk hem gespeeld geschokt aan en begin allerlei vragen te stellen over hoe het was om te doen en hoe het is als iemand dat bij jou doet. Ondertussen heb ik een flashback naar een proefles judo die ik een aantal jaren geleden heb mee gedaan. Daar stonden naast worpen en valtechnieken ook verwurgingen op het programma.  (lees ook halve spanning).

Hoeveel controle kun je los laten als er iemand met een arm tegen je keel duwt, de boorden van de pak strak om je nek trekt, een knie in je rug duwt en zijn adem langs je oor ruist? Door mijn hoofd schieten verschillende gedachten: het zijn nog maar een gele en een witte band, en ze zijn zo jong, weten ze wel wat ze aan het doen zijn?

Ik weet op dat moment heus wel dat ik ten alle tijden de controle heb om ze te laten stoppen door met mijn voet of hand af te tikken op de mat, wanneer ik vind dat het genoeg is. Maar wanneer is het genoeg? Wanneer vind ik dat het genoeg is? Is dat op het moment waarop ik me afvraag wat ik hier in vredesnaam aan het doen ben, hoe ik er bij kwam dat het een goed idee was om zomaar een lesje mee te doen? Dan had ik waarschijnlijk aan de hele les niet moet beginnen, maar ja zeggen tegen deze uitdaging was juist een poging om uit mijn comfortzone te stappen en wat nieuws te ervaren.

Kan ik voldoende de controle los laten en pas aftikken op het moment dat de wurggreep die we moeten oefenen gelukt is.

En dat ie lukt kan ik alleen voelen doordat ik het gevoel heb dat ik ook daadwerkelijk gewurgd wordt, want als dat niet zo is is de greep niet goed en leren we het dus niet.

Ik zit behoorlijk ver buiten mijn comfortabel zone, dit vind ik ronduit eng. Mijn hart roffelt tegen de binnenkant van mijn ribbenkast en ik probeer mijn ademhaling rustig te houden. De gecontroleerde setting van de judoles en de wakende blikken van enkel andere judoka’s maken dat ik enig sinds de paniek kan onderdrukken.

Mijn zoon kletst enthousiast verder en ik klets lekker met hem mee, super knap dat die kleintjes al zo vroeg op een speelse manier leren omgaan met dergelijke situaties, verantwoordelijkheden en mogelijkheden.

Wanneer kun jij de controle loslaten en durf je je over te geven aan het moment?

Terwijl de geur van warme rum mijn keuken vult, schil ik rustig nog wat appels, het zijn mooie grote goudreinetten en ze ruiken zelfs ongebakken al naar appeltaart en herfst. Ik ben nog steeds met mijn gedachten bij: mag ik boos zijn? (zie ook blog: appelkruimelzooi) In mijn bedachte beeld is iemand die boos is, furieus. Bijna tekenfilmachtig, met stoom uit je oren het servies kapot gooien. Ik ben niet snel zo boos, en eigenlijk vind ik daar wel wat van. En net zo goed vind ik er wat van als andere mensen wel zo enorm boos kunnen worden. Als ik terug denk aan de keren dat ik echt heel boos was kom ik uit op een werk situatie.

Ik was zo geraakt en boos, zo verdrietig en ik voelde me toen zo klein en alleen.

Jaren geleden zat ik nog niet zo lang in mijn eerste functioneel leidinggevende functie, als enige vrouw op een mannenafdeling. Ik voelde me jong en onvolwassen. Niet dat iemand daar ooit wat van zei of er opmerkingen over maakte, dat deed ik zelf wel. Onzeker en altijd de lat flink hoog leggen voor mijzelf. Vergaderingen voorzitten was een van de onderdelen die bij mijn takenpakket hoorde, iets wat ik ergens heel leuk vond, maar tegelijkertijd enorm spannend, deed ik het wel goed? Zo was er iedere twee weken een vergadering met werkvoorbereiders en uitvoerders, een leuke groep enthousiastelingen met ieder zijn eigenaardigheden en ideeën. En ik? Ik had informatie van hen nodig zodat ik de juiste inschattingen kon maken voor de rest van het jaar qua werk en budget. Ik wist dat het niet de meest makkelijke vraag was, het koste tijd en inschattingsvermogen. Dus vroeg naar een haalbare termijn. 6 weken later zou ik de informatie kunnen ontvangen, dus zette ik hem op de actielijst en herhaalde de vraag en het belang van de uitkomst de volgende 2 vergaderingen, en ook de check vraag of dit ging lukken.

Met de wetenschap in mijn achterhoofd, dat ik waarschijnlijk niet zou krijgen wat ik graag wilde weten om zelf met mijn werk verder te kunnen stapte ik de vergadering binnen.

Dikke knoop in mijn buik want ik wist ook dat ik het deze keer niet zomaar weg zou vegen.

En ja hoor, bij de vraag waarom de lijstjes met informatie er niet waren kreeg ik een duidelijk geëmotioneerde vergaderzaal. Hoe ik het toch kon verwachten, ik wist toch dat ze allemaal zo druk waren! En dat klopt dat wist ik, maar wat ik vond was dat er ook een mogelijkheid was om te vertellen dat het niet ging lukken, hulp te vragen wanneer het lastig is of om extra tijd te vragen wanneer je er niet aan toe komt. De vergadering was voor mijzelf een waardevolle les. Als je ja zegt ga het dan ook doen, of kom er op terug. Ik weet ook wel dat het een moeilijke is en ook al lukt het maar de helft van de tijd, het geeft zoveel meer rust.

Maar toen kwam het, ik zat op mijn eigen plek achter de pc toen mijn collega functioneel leidinggevende er aan kwam en me toch duidelijk te vertellen gaf dat dit te ver ging en ik de medewerkers die onder hem vielen te scherp had aangesproken. Ik was het er niet mee eens, en vond eigenlijk dat hij dat zelf had moeten doen. Dus reageerde ik uiterlijk vrij rustig en deed ik voor komen alsof ik niet onder de indruk was van zijn reactie.

Inwendig was ik volledig van de leg, had ik er zo verkeerd aan gedaan?

Dit werd toch juist van mij verwacht? Hij verliet boos de kamer.

Nog geen 10 minuten laten stond zijn leidinggevende aan mijn bureau met een oude actielijst uit een andere vergadering in zijn hand, die hij voor mijn neus wapperde. Daar stond een actie van mij op die toen nog niet was afgerond, maar ondertussen besproken en gereed was volgens gemaakte afspraken. Ik vond het zo flauw en onvolwassen, en ik werd zo boos dat ik met dicht geknepen keel alleen maar heb zitten knikken en piepen omdat er weinig anders uit kwam. En uiteindelijk braken de dammen en waren daar de tranen…..

Daar heb ik geleerd dat ik verder wil kijken dan alleen de ene kant van het verhaal, er is niet maar 1 waarheid. De waarheid is altijd gekleurd door wat jezelf aan gevoelens aan een situatie plakt.

En dat boos zijn? Blijkbaar ben ik geen met theepotten door de kamer gooiend type, geen schreeuwend stampend heethoofd, maar het moet er wel uit anders explodeert het van binnen en daar heb ik alleen mezelf mee. Ondertussen heb ik geleerd dat ik mijn boos kan ventileren en ruimte kan geven door tijdig en rustig te vertellen wat mij dwars zit en open te staan voor de andere kant van het verhaal.

Hoe komt boos zijn er bij jou uit?