Voorzitten

Terwijl de geur van warme rum mijn keuken vult, schil ik rustig nog wat appels, het zijn mooie grote goudreinetten en ze ruiken zelfs ongebakken al naar appeltaart en herfst. Ik ben nog steeds met mijn gedachten bij: mag ik boos zijn? (zie ook blog: appelkruimelzooi) In mijn bedachte beeld is iemand die boos is, furieus. Bijna tekenfilmachtig, met stoom uit je oren het servies kapot gooien. Ik ben niet snel zo boos, en eigenlijk vind ik daar wel wat van. En net zo goed vind ik er wat van als andere mensen wel zo enorm boos kunnen worden. Als ik terug denk aan de keren dat ik echt heel boos was kom ik uit op een werk situatie.

Ik was zo geraakt en boos, zo verdrietig en ik voelde me toen zo klein en alleen.

Jaren geleden zat ik nog niet zo lang in mijn eerste functioneel leidinggevende functie, als enige vrouw op een mannenafdeling. Ik voelde me jong en onvolwassen. Niet dat iemand daar ooit wat van zei of er opmerkingen over maakte, dat deed ik zelf wel. Onzeker en altijd de lat flink hoog leggen voor mijzelf. Vergaderingen voorzitten was een van de onderdelen die bij mijn takenpakket hoorde, iets wat ik ergens heel leuk vond, maar tegelijkertijd enorm spannend, deed ik het wel goed? Zo was er iedere twee weken een vergadering met werkvoorbereiders en uitvoerders, een leuke groep enthousiastelingen met ieder zijn eigenaardigheden en ideeën. En ik? Ik had informatie van hen nodig zodat ik de juiste inschattingen kon maken voor de rest van het jaar qua werk en budget. Ik wist dat het niet de meest makkelijke vraag was, het koste tijd en inschattingsvermogen. Dus vroeg naar een haalbare termijn. 6 weken later zou ik de informatie kunnen ontvangen, dus zette ik hem op de actielijst en herhaalde de vraag en het belang van de uitkomst de volgende 2 vergaderingen, en ook de check vraag of dit ging lukken.

Met de wetenschap in mijn achterhoofd, dat ik waarschijnlijk niet zou krijgen wat ik graag wilde weten om zelf met mijn werk verder te kunnen stapte ik de vergadering binnen.

Dikke knoop in mijn buik want ik wist ook dat ik het deze keer niet zomaar weg zou vegen.

En ja hoor, bij de vraag waarom de lijstjes met informatie er niet waren kreeg ik een duidelijk geëmotioneerde vergaderzaal. Hoe ik het toch kon verwachten, ik wist toch dat ze allemaal zo druk waren! En dat klopt dat wist ik, maar wat ik vond was dat er ook een mogelijkheid was om te vertellen dat het niet ging lukken, hulp te vragen wanneer het lastig is of om extra tijd te vragen wanneer je er niet aan toe komt. De vergadering was voor mijzelf een waardevolle les. Als je ja zegt ga het dan ook doen, of kom er op terug. Ik weet ook wel dat het een moeilijke is en ook al lukt het maar de helft van de tijd, het geeft zoveel meer rust.

Maar toen kwam het, ik zat op mijn eigen plek achter de pc toen mijn collega functioneel leidinggevende er aan kwam en me toch duidelijk te vertellen gaf dat dit te ver ging en ik de medewerkers die onder hem vielen te scherp had aangesproken. Ik was het er niet mee eens, en vond eigenlijk dat hij dat zelf had moeten doen. Dus reageerde ik uiterlijk vrij rustig en deed ik voor komen alsof ik niet onder de indruk was van zijn reactie.

Inwendig was ik volledig van de leg, had ik er zo verkeerd aan gedaan?

Dit werd toch juist van mij verwacht? Hij verliet boos de kamer.

Nog geen 10 minuten laten stond zijn leidinggevende aan mijn bureau met een oude actielijst uit een andere vergadering in zijn hand, die hij voor mijn neus wapperde. Daar stond een actie van mij op die toen nog niet was afgerond, maar ondertussen besproken en gereed was volgens gemaakte afspraken. Ik vond het zo flauw en onvolwassen, en ik werd zo boos dat ik met dicht geknepen keel alleen maar heb zitten knikken en piepen omdat er weinig anders uit kwam. En uiteindelijk braken de dammen en waren daar de tranen…..

Daar heb ik geleerd dat ik verder wil kijken dan alleen de ene kant van het verhaal, er is niet maar 1 waarheid. De waarheid is altijd gekleurd door wat jezelf aan gevoelens aan een situatie plakt.

En dat boos zijn? Blijkbaar ben ik geen met theepotten door de kamer gooiend type, geen schreeuwend stampend heethoofd, maar het moet er wel uit anders explodeert het van binnen en daar heb ik alleen mezelf mee. Ondertussen heb ik geleerd dat ik mijn boos kan ventileren en ruimte kan geven door tijdig en rustig te vertellen wat mij dwars zit en open te staan voor de andere kant van het verhaal.

Hoe komt boos zijn er bij jou uit?