oktober 2019 - Atelier voor klein geluk

Voorzitten

29 oktober 2019/0 Reacties

Terwijl de geur van warme rum mijn keuken vult, schil ik rustig nog wat appels, het zijn mooie grote goudreinetten en ze ruiken zelfs ongebakken al naar appeltaart en herfst. Ik ben nog steeds met mijn gedachten bij: mag ik boos zijn? (zie ook blog: appelkruimelzooi) In mijn bedachte beeld is iemand die boos is, furieus. Bijna tekenfilmachtig, met stoom uit je oren het servies kapot gooien. Ik ben niet snel zo boos, en eigenlijk vind ik daar wel wat van. En net zo goed vind ik er wat van als andere mensen wel zo enorm boos kunnen worden. Als ik terug denk aan de keren dat ik echt heel boos was kom ik uit op een werk situatie.

Ik was zo geraakt en boos, zo verdrietig en ik voelde me toen zo klein en alleen.

Jaren geleden zat ik nog niet zo lang in mijn eerste functioneel leidinggevende functie, als enige vrouw op een mannenafdeling. Ik voelde me jong en onvolwassen. Niet dat iemand daar ooit wat van zei of er opmerkingen over maakte, dat deed ik zelf wel. Onzeker en altijd de lat flink hoog leggen voor mijzelf. Vergaderingen voorzitten was een van de onderdelen die bij mijn takenpakket hoorde, iets wat ik ergens heel leuk vond, maar tegelijkertijd enorm spannend, deed ik het wel goed? Zo was er iedere twee weken een vergadering met werkvoorbereiders en uitvoerders, een leuke groep enthousiastelingen met ieder zijn eigenaardigheden en ideeën. En ik? Ik had informatie van hen nodig zodat ik de juiste inschattingen kon maken voor de rest van het jaar qua werk en budget. Ik wist dat het niet de meest makkelijke vraag was, het koste tijd en inschattingsvermogen. Dus vroeg naar een haalbare termijn. 6 weken later zou ik de informatie kunnen ontvangen, dus zette ik hem op de actielijst en herhaalde de vraag en het belang van de uitkomst de volgende 2 vergaderingen, en ook de check vraag of dit ging lukken.

Met de wetenschap in mijn achterhoofd, dat ik waarschijnlijk niet zou krijgen wat ik graag wilde weten om zelf met mijn werk verder te kunnen stapte ik de vergadering binnen.

Dikke knoop in mijn buik want ik wist ook dat ik het deze keer niet zomaar weg zou vegen.

En ja hoor, bij de vraag waarom de lijstjes met informatie er niet waren kreeg ik een duidelijk geëmotioneerde vergaderzaal. Hoe ik het toch kon verwachten, ik wist toch dat ze allemaal zo druk waren! En dat klopt dat wist ik, maar wat ik vond was dat er ook een mogelijkheid was om te vertellen dat het niet ging lukken, hulp te vragen wanneer het lastig is of om extra tijd te vragen wanneer je er niet aan toe komt. De vergadering was voor mijzelf een waardevolle les. Als je ja zegt ga het dan ook doen, of kom er op terug. Ik weet ook wel dat het een moeilijke is en ook al lukt het maar de helft van de tijd, het geeft zoveel meer rust.

Maar toen kwam het, ik zat op mijn eigen plek achter de pc toen mijn collega functioneel leidinggevende er aan kwam en me toch duidelijk te vertellen gaf dat dit te ver ging en ik de medewerkers die onder hem vielen te scherp had aangesproken. Ik was het er niet mee eens, en vond eigenlijk dat hij dat zelf had moeten doen. Dus reageerde ik uiterlijk vrij rustig en deed ik voor komen alsof ik niet onder de indruk was van zijn reactie.

Inwendig was ik volledig van de leg, had ik er zo verkeerd aan gedaan?

Dit werd toch juist van mij verwacht? Hij verliet boos de kamer.

Nog geen 10 minuten laten stond zijn leidinggevende aan mijn bureau met een oude actielijst uit een andere vergadering in zijn hand, die hij voor mijn neus wapperde. Daar stond een actie van mij op die toen nog niet was afgerond, maar ondertussen besproken en gereed was volgens gemaakte afspraken. Ik vond het zo flauw en onvolwassen, en ik werd zo boos dat ik met dicht geknepen keel alleen maar heb zitten knikken en piepen omdat er weinig anders uit kwam. En uiteindelijk braken de dammen en waren daar de tranen…..

Daar heb ik geleerd dat ik verder wil kijken dan alleen de ene kant van het verhaal, er is niet maar 1 waarheid. De waarheid is altijd gekleurd door wat jezelf aan gevoelens aan een situatie plakt.

En dat boos zijn? Blijkbaar ben ik geen met theepotten door de kamer gooiend type, geen schreeuwend stampend heethoofd, maar het moet er wel uit anders explodeert het van binnen en daar heb ik alleen mezelf mee. Ondertussen heb ik geleerd dat ik mijn boos kan ventileren en ruimte kan geven door tijdig en rustig te vertellen wat mij dwars zit en open te staan voor de andere kant van het verhaal.

Hoe komt boos zijn er bij jou uit?

Op een kiertje?

21 oktober 2019/0 Reacties

Er zit bij mij zoveel weerstand tegen afscheid nemen. De keuze maken, alle aandacht naar mij op het moment dat het moet stoppen en definitief een deur dicht doen. Het voelt zo definitief terwijl ik weet dat het helemaal niet zo hoeft te zijn.

En dan borrelt de vraag op: durf ik überhaupt wel de deur dicht te doen…

…in plaats van deze op een kiertje te laten staan. En als ik hem al dicht doe, hoe doe ik die deur dan dicht? Gaat dat met een onbeheerste knal, deur uit zijn sponningen manier, of doe ik hem heel zachtjes dicht zodat niemand er wat van merkt? Hoe heb ik trouwens ooit de deur open gedaan?

Ik heb een collega en die komt binnen, waar hij ook komt, hij komt binnen. Ik heb hem wel eens voorgedaan hoe hij een ruimte binnenkomt….. Nu helpt het ook dat hij twee meter lang is, indringende blauwe ogen heeft en een kale kop. Hij loopt met langzame passen die zo groot zijn als anderhalve pas van mij. Ik zal eerlijk toegeven ik was toen ik hem net ontmoeten een beetje bang voor hem, noemde hem de hooligan. Maar beoordeel een boek niet naar zijn kaft. Ik kwam al snel op het moment dat ik het vooral ging waarderen, ik zag het als iets wat ik ook zou willen leren.

…..Maar goed, terug naar het binnenkomen. We stonden in een kantoortje en ik liet zien hoe mijn collega binnenkomt. Ik zwaai de deur stevig open en stap met een reuze stap de kamer binnen, schouders naar achteren en hoofd omhoog. Blijkbaar was het een goeie imitatie want de andere die er bij stonden gierden het uit van het lachen en zeiden dat het inderdaad zo gaat.

Mijn collega zegt: “Hoe met het anders dan? Moet het zo?” En loopt in reuzen stappen naar de deur, stapt de gang op en doet de deur dicht. Dan volgt er een heel zachte klik en de deur gaat heel langzaam kleine stukjes open waarachter een in elkaar gedoken twee meter lange vent staat. Die met kleine voorzichtige stapjes het kantoor binnenkomt. En vraagt, uhm mag ik misschien iets vragen….. waarop we met z’n alle in lachen uitbarsten, nee dit past niet. Er is niet een goede of slechte manier van binnenkomen zolang het maar jouw manier is.

Je manier van binnenkomen is dus een manier om te laten zien wie je bent, en vooral ook durven laten zien wie je bent.

Als dat dan ook geldt voor de manier waarop je een deur dicht doet, dan is dat net zo veelzeggend, tekenend voor jou.

En of dat het nu echt een deur achter je dicht smijtend of rustig in het slot trekkend is, daadwerkelijk fysiek een deur of symbolisch als een afscheid. Die deur zal toch dicht moeten voordat je echt helemaal verder kunt gaan. En hoe je hem dicht doet bepaal je zelf, zolang het de manier is die bij je past, laat zien wie je bent en wie je durft te zijn. Ik? Ik ga deze deur dicht doen, stevig in het slot trekken, en dan een andere deur krachtig openen.

Heb jij nog een deur die dicht mag? En hoe ga je die dicht doen?

Bloot geven

11 oktober 2019/0 Reacties

Vandaag heb ik een sauna dagje. Ik kom uit 80 graden hitte die mijn longen voor mijn gevoel verschroeit. Te laat had ik in de gaten dat het laatste open plekje waar ik ging liggen praktisch op de kachel was, maar lekker warm was het wel.

Wanneer ik stomend op het bankje ga zitten voor mijn luchtbad breekt de zon door de wolken heen. En denk ik: dit is waar zo’n dagje goed voor is, heerlijk even niks. Met een zucht geef ik me over aan de hitte.

Ik kijk naar links om te kijken of mijn moeder al uit de sauna is. Omdat zij 80 graden te warm vindt heeft zij de 60 graden-sauna gepakt. We hebben afgesproken in het zwembad en ik zie dat ze al aan de rand hangt.

Wanneer ik, voor mijn gevoel sissend, het zwembad in stap en haar richting op zwem vang ik een gesprek op tussen twee mede saunagangers. Heerlijk vind ik dat. Flarden van gesprekken waardoor je kleine inkijkjes in iemands leven kunt krijgen. De psycholoog van een van de dames had haar geadviseerd dat ze eens naar de mensen in haar omgeving moest kijken. Want, zo ging ze verder, ze wordt gevormd door de vijf mensen die het meest dichtbij haar staan. Ik zwem lachend verder en heb even een flashback naar deze ochtend.

Voordat de wekker ging werd ik wakker. Nog heel eventjes blijf ik liggen om de nieuwste pins voorbij te laten scrollen. Ik weet het, ik moet ‘s morgens niet gelijk die telefoon pakken maar die pins werken zo verslavend. Bewustwording is één nu nog naar handelen. En als er dan toch een paar minuutjes over zijn voor die wekker gaat…

Er komt een tekstje voorbij dat me raakt:

je wordt gevormd door de 5 mensen met wie je het meeste om gaat.

Beneden zijn mijn kids al begonnen aan hun ochtend ritueel, de ene op de i-pad maffe filmpjes aan het kijken (joh, mam ze zijn echt wel leuk!) en de ander bestrijdt, al ninjakreten uitend, de gekste ninjago-tegenstanders op de x-box.

Zijn dit dan al twee van mijn 5 dichtstbijzijnde mensen? En wie zijn dan die andere 3?

In het zwembad kijk ik naar mijn moeder, zij is zeker één van de andere drie!

We zijn vandaag voor het eerst naar de sauna sinds zij is geopereerd. Ze mist sinds een aantal maanden een borst en dan is zo’n eerste keer best een beetje spannend. Zelf vindt ze van niet, ze is nog steeds wie ze is en het maakt haar niet uit dat er uiterlijk wat veranderd is. Uiterlijk verandert continu. Ik let niet heel erg op de reacties om haar heen, maar zie ze wel af en toe. We maken er grapjes over. Zwemmen is raar want haar ballast is uit evenwicht. Wat een topper toch als je zo in het leven kan staan en durft te zijn wie je bent.

Trots ben ik op haar, trots ben ik er op dat zij één van mijn vijf is!

En wat vind ik het fijn om te weten en te ervaren dat die positiviteit, zelfbewustzijn en nuchterheid ook op mij zo’n invloed hebben. Daardoor kan ik ontwikkelen en groeien in het mezelf laten zien, houden van wie ik ben en anderen een eigen mening laten hebben zonder dat ik daar wat mee hoef te doen.

Met welke 5 mensen ga jij het meeste om? Weet jij dat deze 5 mensen jou vormen? En hebben die de eigenschappen die je helpen om je te laten groeien naar diegene die je graag zou willen zijn?

En weet jij dat jij dan ook 1 van de 5 bent die de mensen om je heen vormt,
laat jij de ander bloeien en groeien?